Scipione Caffarelli-Borghese

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	8 grudnia 1610
Konsekrator	Paweł V
Współkonsekratorzy	Maffeo Barberini; Giovanni Garzia Millini
Konsekrowani biskupi
Hermann Ottemberg	30 stycznia 1611
Giacomo Goria	28 sierpnia 1611
Tiberio Muti	15 stycznia 1612
Grzegorz XV	1 maja 1612
Porfirio Feliciani	1 maja 1612
Francesco Sacrati	31 grudnia 1612
Giulio Savelli	10 kwietnia 1616
Cesare Gherardi	22 maja 1622
Fausto Caffarelli	12 marca 1624
Giambattista Altieri	12 marca 1624
Ottavio Broglia	12 marca 1624
Mario Filonardi	6 października 1624
Klemens X	30 listopada 1627
Giovanni Battista Piccolomini	24 lutego 1630
Współkonsekrowani biskupi
Francesco Sforza di Santa Fiora	1 maja 1618

Scipione Borghese
Scipione Caffarelli
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	1 września 1577 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	2 października 1633 ; Rzym
Miejsce pochówku	Bazylika Matki Bożej Większej
	Superintendent generalny Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1605-1621
	Arcybiskup Bolonii
Okres sprawowania	25 października 1610–2 kwietnia 1612
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Diakonat	5 sierpnia 1605
Prezbiterat	7 sierpnia 1605
Nominacja biskupia	25 października 1610
Sakra biskupia	8 grudnia 1610
Kreacja kardynalska	18 lipca 1605; Paweł V
Kościół tytularny	San Crisogono (17 sierpnia 1605), kardynał-biskup Sabiny (20 sierpnia 1629)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Scipione Caffarelli-Borghese (ur. 1 września 1577^[1] – zm. 2 października 1633) – włoski kardynał. Syn Francesco Caffarelli i Hortensji Borghese, siostry kardynała Camillo Borghese, który w 1605 roku został papieżem Pawłem V.

Studiował filozofię w Collegio Romano i prawo na uniwersytecie w Perugii. Jego wuj na konsystorzu 18 lipca 1605, zaledwie dwa miesiące po wstąpieniu na tron papieski, mianował go kardynałem prezbiterem San Crisogono, nadając jednocześnie swoje nazwisko rodowe i prawo posługiwania się herbem rodu Borghese. Był prawą ręką Pawła V, pełniąc za jego pontyfikatu funkcje superintendenta generalnego Stolicy Apostolskiej (1605-21), legata w Awinionie (1607–21) oraz prefekta Sygnatury Listów Apostolskich (1612–21). Archiprezbiter bazyliki laterańskiej (1608–1620) i Watykańskiej (od 1620) oraz Bibliotekarz Świętego Kościoła Rzymskiego (1609–1618), nadto wielki penitencjariusz (od 1610) i prefekt Sygnatury Łaski (od 1618). Pełnił też funkcje protektora Niemiec (od 1611) oraz protektora zakonów dominikanów (od 1606), kamedułów (1611-1618) i oliwetanów (od 1618). Opiekun sanktuarium w Loreto od 1620. W październiku 1610 wybrany arcybiskupem Bolonii; nigdy nie odwiedził archidiecezji, rządząc nią przez sufragana, a po dwóch latach zrezygnował z tego stanowiska. Swoją pozycję kardynała-nepota wykorzystał do zgromadzenia znacznego bogactwa i podniesienia znaczenia swojego rodu. Mniejszą rolę odgrywał natomiast w sprawach bezpośrednio związanych z zarządzaniem Kościołem i polityką zagraniczną papiestwa.

Po śmierci Pawła V stracił na znaczeniu, choć zachował część stanowisk. Odgrywał dużą rolę na konklawe 1621 i konklawe 1623 jako lider frakcji, mimo to ani razu nie udało mu się przeforsować swojego kandydata. Od stycznia 1621 do stycznia 1623 sprawował kadencyjną funkcję Kamerlinga Świętego Kolegium Kardynałów. W 1629 objął diecezję suburbikarną Sabina. Zmarł w swoim rzymskim pałacu Villa Borghese w wieku 56 lat.

Kardynał Borghese był mecenasem sztuki i protektorem artystów (zwł. Gian Lorenzo Berniniego). Zebraną przez niego kolekcję dzieł sztuki można podziwiać w Galeria Borghese w Rzymie. Słynął z dość niekonwencjonalnych i niekiedy brutalnych metod zdobywania tych dzieł, m.in. dokonywał kradzieży obrazów z prowincjonalnych kościołów. Jako duchowny bliższy był raczej renesansowym prałatom niż reformatorom epoki potrydenckiej. Paweł V kilkakrotnie udzielał mu reprymend za organizowanie wystawnych bankietów w okresie Wielkiego Postu. Również w życiu prywatnym nie był wolny od podejrzeń – we współczesnych relacjach nie brak odniesień do jego domniemanych skłonności homoseksualnych. W tym kontekście wymieniano zwłaszcza nazwisko jego bliskiego przyjaciela Stefano Pignatelliego, sprawującego funkcję majordoma na jego dworze. Zarzuty te dotarły do uszu Pawła V, który nakazał wszczęcie śledztwa przeciwko majordomowi. Oficjalne dochodzenie inkwizycji doprowadziło do oddalenia zarzutów, a Pignatelli w 1621 otrzymał nawet kapelusz kardynalski^[2]. Jednakże raporty szpiegowskie Giacomo Antonio Marta zasadniczo potwierdzają homoseksualne upodobania kardynała Borghese^[3].

Przypisy

↑ Torgil Magnuson, Rome in the age of Bernini, Almqvist & Wiksell International, 1982, s. 103.
↑ Lorenzo Cardella, Memorie storiche de' cardinali della Santa Romana Chiesa, Rzym 1794, vol. VI, p. 216-217
↑ FrancoF. Mormando FrancoF., Bernini: His Life and His Rome, Chicago: University of Chicago Press, 2011, ISBN 978-0-226-53851-8, OCLC 711050929 .

Bibliografia

Linki zewnętrzne

[1] Torgil Magnuson, Rome in the age of Bernini, Almqvist & Wiksell International, 1982, s. 103.

[2] Lorenzo Cardella, Memorie storiche de' cardinali della Santa Romana Chiesa, Rzym 1794, vol. VI, p. 216-217

[3] FrancoF. Mormando FrancoF., Bernini: His Life and His Rome, Chicago: University of Chicago Press, 2011, ISBN 978-0-226-53851-8, OCLC 711050929 .

[1]

[2]

[3]

Prefekci Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości	Giovanni Arcimboldi (1484–1488) Antoniotto Pallavicini (1491?–1493) Giovanni Antonio Sangiorgio (1493–1509) Leonardo Grosso della Rovere (1509–1520) Lorenzo Campeggio (1520–1539) Giacomo Simoneta (1539–1539) Bartolomeo Guidiccioni (1540–1549) Girolamo Verallo (1550–1555) Fabio Mignanelli (1555–1557) Antonio Trivulzio (1557–1559) Giacomo Puteo (1559–1563) Ludovico Simonetta (1563–1568) Gianpaolo Della Chiesa (1568–1575) Alessandro Sforza (1575–1581) Alessandro Riario (1581–1585) Giovanni Battista Castrucci (1585–1595) Bartolomeo Ferratini, proprefekt (1595–1599) Cinzio Passeri Aldobrandini (1599–1610) Maffeo Barberini (1610–1623) Berlinghiero Gessi, proprefekt (1623–1623) Francesco Barberini (1623–1628) Antonio Barberini (1628–1633) Berlinghiero Gessi (1633–1639) Francesco Barberini (1639–1640) Giulio Cesare Sacchetti (1640–1661) Flavio Chigi (1661–1693) Fulvio Astalli, proprefekt (1693–1696) Giovanni Giacomo Cavallerini (1696–1699) Fabrizio Spada, proprefekt (1699–1700), prefekt (1700–1717) Bernardino Scotti, proprefekt (1717–1718), prefekt (1718–1726) Lorenzo Corsini (1726–1730) Alamanno Salviati (1730–1733) Neri Maria Corsini (1733–1769) Andrea Corsini (1769–1795) Leonardo Antonelli (1795–1801) Ercole Consalvi (1801–1817) Antonio Dugnani (1817–1818) Diego Innico Caracciolo (1818–1820) Giovanni Battista Quarantotti (1820–1820) Wakat (1820–1825) Giuseppe Spina (1825–1828) Giovanni Francesco Falzacappa (1828–1840) Antonio Domenico Gamberini (1840–1841) Vincenzo Macchi (1841–1854) Mario Mattei (1854–1858) Pietro Marini (1858–1863) Camillo di Pietro (1863–1867) Carlo Sacconi (1867–1877) Teodolfo Mertel (1877–1878) Carlo Luigi Morichini (1878–1879) Wakat (1879–1884) Luigi Serafini (1884–1885) Isidoro Verga (1885–1888) Luigi Pallotti (1889–1890)
Prefekci Sygnatury Łaski	Antoniotto Pallavicini (1491–1503) Giovanni Antonio Sangiorgio (1503–1504) Clemente Grosso della Rovere (1504–1504) Galeotto Franciotti della Rovere (1504–1508) Pietro Accolti, główny referendarz (1508–1511), prefekt (1511–1532) Paolo Emilio Cesi (1532?–1537) Giacomo Simoneta (1537–1539) Pierpaolo Parisio (1539–1545) Niccolò Ardinghelli (1545–1547) Bartolomeo Guidiccioni (1547–1549) Francesco Sfondrati (1550–1550) Giovanni Angelo Medici (1550–1559) Vitellozzo Vitelli (1560–1568) Gianantonio Capizucchi (1568–1569) Antonio Carafa (1569–1591) Paolo Emilio Sfondrati (1591–1618) Scipione Caffarelli-Borghese (1618–1633) Antonio Barberini (1633–1667) Camillo Francesco Maria Pamphili, proprefekt (1645–1647) Giacomo Rospigliosi (1667–1684) Benedetto Pamphili (1685–1730) Antonio Felice Zondadari (1730–1737) Giuseppe Firrao (1737–1744) Prospero Colonna di Sciarra (1744–1765) Giovanni Costanzio Caracciolo (1765–1780) Gregorio Antonio Maria Salviati (1780–1794) Wakat (1794–1826) Giovanni Caccia-Piatti (1826–1833) Luigi Bottiglia Savoulx (1834–1836) Francesco Tiberi Contigliano (1837–1839)
Prefekci Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908)	Vincenzo Vannutelli (1908–1914) Michele Lega (1914–1920) Augusto Silj (1920–1926) Francesco Ragonesi (1926–1931) Bonaventura Cerretti (1931–1933) Enrico Gasparri (1933–1946) Massimo Massimi (1946–1954) Giuseppe Bruno (1954–1954) Gaetano Cicognani proprefekt (1954–1959) Francesco Roberti (1959–1969) Dino Staffa (1969–1977) Pericle Felici (1977–1982) Aurelio Sabattani, proprefekt (1982–1983) prefekt (1983–1988) Achille Silvestrini (1988–1991) Gilberto Agustoni, proprefekt (1992–1994), prefekt (1994–1998) Zenon Grocholewski (1998–1999) Mario Francesco Pompedda (1999–2004) Agostino Vallini (2004–2008) Raymond Leo Burke (2008–2014) Dominique Mamberti (od 2014)